भोजना नंतर विडा खाण्याची पद्धत । भोजना साठी जेवणाचे ताट कसे भरावे । पूजेच्या अथवा आरतीच्या समाप्तीनंतर देवाला अर्पण करायच्या नैवेद्याचे ताट कसे भरावे । प्रसाद आणि नैवेद्यांचे पदार्थ । नैवेद्याची थाळी । भोजना साठी पंगत व्यवस्था ।
।। नमस्कार जय महाराष्ट्र ।।
नैवेद्याची थाळी (Naivedyache Tat kase Bharave)
देवाला अर्पण केलेल्या निवेदनीय खाद्यपदार्थास म्हणजे नैवेद्य असे म्हणतात… भारतात पूजेच्या अथवा आरतीच्या समाप्तीनंतर देवाला अर्पण केलेल्या निवेदनीय खाद्यपदार्थास म्हणजे नैवेद्य असे म्हणतात. तो देवासमोर असतो तेव्हा त्यास भोग चढवणे म्हणतात. ज्याची भक्ती केली जाते त्याच्याकडून (देवाकडून किंवा गुरूकडून) नैवेद्या घेऊन भक्तांमध्ये आशीर्वादस्वरूप वाटला जातो तेव्हा त्या नैवेद्यास प्रसाद संबोधले जाते…..
नैवेद्याचा भात
नैवेद्य केवळ खाद्य पदार्थांचाच दाखवला जातो परंतु आशीर्वादस्वरूप प्रसाद हा खाद्य अथवा कोणत्याही खाद्येतर गोष्टीचाही असू शकतो… मंगल कार्यप्रसंगी प्रसाद सर्व उपस्थित- अनुपस्थतांमध्ये वाटतात. तर नैवेद्याच्या भोजनाची थाळी बहुधा विशिष्ट व्यक्तींला देतात…..
व्युत्पत्ती
निवेदं अर्हतीति’ म्हणजे निवेद किंवा निवेदन याला नैवेद्य म्हणतात… केतकर ज्ञानकोशानुसार यज्ञांमध्ये अर्पण केलेल्या आहुतींना हविष्(हवि) असा शब्द प्रचलित होता. यूस् अथवा यूषन् , पृषदाज्य, पुरोडाश् , करम्भ, अमिश्री, नवनीत, पयस्या, परिवाप, ब्रह्मौदन, मस्तु, यवागू , वाजिन् , सक्तु, पृषातक, गवाशिर, दध्याशिर आणि यवाशिर इत्यादी अर्पण करावयाच्यां खाद्य/पेयांची नावे वैदिक साहित्यातून वापरली गेली आहेत…..
प्रसाद आणि नैवेद्यांचे पदार्थ
नैवेद्याचे तीन प्रकार प्रामुख्याने मानले जातात…
१. लघु नैवेद्य- दूध-साखर, पेढे, गूळ, गूळखोबरे यांना लघु नैवेद्य असे म्हणतात…
२.प्रसाद नैवेद्य- व्रतपूजा करताना दाखविल्या जाणाऱ्या नैवेद्यास प्रसाद असे म्हणतात.
उदा. सत्यनारायण पूजेला संजीवक म्हणजे शिरा, सोळा सोमवार व्रताला चूर्म्क म्हणजे चुरमा, लक्ष्मीपूजन वेळी लाह्या-बत्तासे इ.
३.महानैवेद्य- भक्ष्य- पोळी, भाकरी इ. पदार्थ…
भोज्य म्हणजे भात, खिचडी इ. पदार्थ, लेह्य म्हणजे पंचामृत, चटणी इ. पदार्थ… चोष्य म्हणजे आंबा, शेवगा शेंगा इ. असलेले पदार्थ. पेय म्हणजे बासुंदी, खीर इ. पदार्थ. या सर्वांनी युक्त नैवेद्याला महानैवेद्य म्हणतात…..
पूजा करणारे यजमान यथाशक्ती शक्य असलेल्या पदार्थाने देवतांना नैवेद्य दाखवतात… वेगवेगळ्या देवतांना अथवा वेगवेगळ्या पूजा अथवा सण समारंभांप्रसंगी विशिष्ट पदार्थांचे नैवेद्य दाखवण्याच्या परंपराही असतात. सण समारंभ प्रसंगी पुरणाची पोळी’ हा एक नैवेद्याच्या थाळी मधला महत्त्वपूर्ण घटक असतो…..
भोजनाच्या थाळीचे तीन भाग असतात.
१.भोजन करणाऱ्या व्यक्तीच्या जेवणाच्या पानाची डावी बाजू ही लवणशाखा
२.पानाचा मधला भाग हा प्रमुख अन्नभाग
३.पानाची उजवी बाजू ही शाकशाखा…(भाज्या)
कोणकोणत्या शाखेत (भागात) कोणकोणते पदार्थ वाढावयाचे त्याचे वर्णनः
लवणशाखा :
लिंबाची फोड, नानाविध प्रकारची लोणची, रायती, मेतकूट, पापड, भाजणीचे वडे, कुटलेले डांगर, मिरगुंडे, सांडगे, केळे/तोंडले वा कारल्याच्या तळलेल्या काचऱ्या, चिकवड्या, कुरडया इत्यादी तळलेले पदार्थ, शिजवलेले सुरण/मुळा, गाजर, करवंदे, भोकर, काकडी, हिरवी मिरची, कैरी, लिंबू इत्यादींपासून बनविलेल्या कोशिंबिरी, वांग्याचे भरीत, दहीवडे, घारगे, मुरांबा, मोरावळा इत्यादी…..
मधला मुख्य भाग :
कणकेची सोजी, सपिटाचा वा रव्याचा शिरा, पुरण/ सांजापोळी, तेलपोळी, साधीपोळी, रांजणावर भाजलेले मांडे, तुपात तळलेल्या पुऱ्या, कानवले, करंजी, भाकरी, रोटले, धिरडी, पानवल्या, पानग्या, खांडवी, गूळवड्या, सांजावड्या, डाळीचे ढोकळे, वेगवेगळे लाडू, साधाभात, साखरभात, गूळ-नारळी भात, मसाला भात, राब-भात (तूप व मध मिसळून केलेला) असावा. मध, तूप व दुधाच्या वेगवेगळ्या वाट्या, निरनिराळ्या खिरी, शिकरणी, लोणी, घट्ट दही इत्यादी…..
शाकभाग :
मेथी, चाकवत, पोकळा, माठ, शेपू, चवळी, घोळ या पालेभाज्या, चवळीची उसळ, केळफूल, वांगी, पडवळ, शेगटाच्या शेंगा, घेवडा, फरसबी, तोंडली, कच्ची केळी, कोहळा, दुधी भोपळा, लाल भोपळा, हिरवा भोपळा या फळभाज्या व विविध प्रकारच्या आमट्या. या भोजनासमवेतच, शीतल व सुवासिक पाणी, सायीच्या घट्ट दह्यात मीठ/सैंधव, वाटलेली कोथिंबीर, भाजलेली सुंठ, तळलेला हिंग टाकून व ते घुसळून केलेला मठ्ठापण असावा.
एकनाथी भागवतातून :
साखरमांडा, गु़ळपोळी, वेलदोडे घातलेला गुळयुक्त शिरा, केळ्यांचे शिकरण, दही-दूध- साय- साखर यांचे मिश्रण, आंब्याच्या रसाने भरलेली वाटी, ताकाची कढी, करंज्या, अमृतफळें क्षीरधारी, वळवट (वळून केलेल्या शेवया- गव्हल्यांची खीर), मधुवडा, कोरवडा, अंबवडा, तिळाच्या लाडूंची जोडी, जिरेसाळी भात, सोललेल्या मूगदाळीचे वरण, नुकतेच कढवलेल्या (गाईच्या) तुपाचा घमघमाट, आणि तुपात बनवलेले जिन्नस असा नैवेद्याच्या थाळीचा उल्लेख एकनाथी भागवतातून येतो.
झाल्या धूप दीप नीरांजन । देवासी वोगरावें भोजन । नानापरीचें पक्वान्न । अन्न सदन्न रसयुक्त ॥२९०॥
मांडा साकरमांडा गुळवरी । शष्कुल्या अमृतफळें क्षीरधारी । दुधामाजीं आळिली क्षीरी । वाढिली परी वळिवट ॥९१॥
मधुवडा कोरवडा । लाडू तिळवयांचा जोडा । रुची आला अंबवडा । ठायापुढां वाढिंनला ॥९२॥
पत्रशाकांची प्रभावळी । भात अरुवार जिरेसाळी । सूप सोलींव मुगदाळी । गोघृत परिमळी सद्यस्तप्त ॥९३॥
सांजा सडींव गुळयुक्त । एळा मिरें घालूनि आंत । पाक केला घृतमिश्रित । सेवितां मुखांत अरुवार ॥९४॥
कथिका तक्राची गोमटी । आम्ररसें भरली वाटी । शिखरणी केळांची वाढिली ताटीं । देखोनि लाळ घोंटी अमरेंद्र ॥९५॥
दधि दुग्ध साय साकर । नैवेद्या वाढिले परिकर । देव न पाहे उपचार । श्रद्धा श्रीधर तृप्त होय ॥९६॥
सामर्थ्य असलें करावयासी । तरी हे परवडी प्रतिदिवशीं । नैवेद्य अर्पावे देवासी । ना तरी पर्वविशेषीं अर्पावे ॥९७॥
भोजना साठी पंगत व्यवस्था
जेवावयास बसलेल्या एकापेक्षा अधिक माणसांच्या ओळीस पंगत असे म्हणतात.
पंगत आसन व्यवस्था
पारंपारिक पंगतीत लोक जमीन, बसावयाची अंथरुणे अथवा पाटावर जेवण्यास बसत. काही पाट नक्षीदार असत. सहसा मुले, पुरुष, व स्त्रियांची आसन व्यवस्था अथवा जेवण्यास बसण्याच्या वेळेत फरक असे. विसाव्या शतकाच्या पूर्वार्धापर्यंत जातिसंस्थेचा प्रभावही पंगतीतील आसन व्यवस्थेवर असे.
जेवण्याची थाळी मांडण्यापूर्वी रांगोळी काढली जात असे. खास प्रसंगी अथवा खास व्यक्तींसाठी थाळी चौरंगावर मांडण्यासाठी चौरंगासोबत फुलांची आरास, समई आणि उदबत्ती असत. पंगतीच्या थाळ्या म्हणून पळसाच्या पानांच्या पत्रावळी, केळीची पाने, पितळेची अथवा चांदीची ताटे यांचा उपयोग केला जात असे. प्रसंगानुपरत्वे समई आणि उदबत्तीचे स्टॅंड सुद्धा चांदीचे वापरले जात.
भोजना साठी जेवणाचे ताट कसे भरावे ?
ताटात डावीकडे मीठ, लिंबू, चटण्या, कोशिंबिरी, त्याखाली भजी, पापड, खीर तर उजवीकडे बटाट्याची पिवळी धमक भाजी, डाळिंब्यांची उसळ, मध्यभागी पांढऱ्या भाताची मूद, त्यावर घट्ट साधे वरण व तूप, त्याच्या थोडे वरच्या बाजूला मसालेभाताची मूद असे. त्याच्या वरच्या बाजूला मऊ-लुसलुशीत पुरणपोळी व त्यावर साजूकतुपाची धार असे. श्रीखंड, गुलाबजाम यांसारखे पदार्थ वाट्यांमध्ये घालून बाजूलाच ठेवले जात. मग खड्या सुरात श्लोक म्हणत जेवणाला सुरुवात व्हायची.
भोजना नंतर विडा (पान) खाण्याची पद्धत
विडा, अर्थात पान, हा भारतात व आग्नेय आशियात मुखशुद्ध्यर्थ चघळला / खाल्ला जाणारा पदार्थ आहे. काथ, चुना, सुपारी हे आवश्यक घटक नागवेलीच्या पानावर ठेवून पानाची पुरचुंडी केली की विडा बनतो. याशिवाय आवडीनुसार अणि उपलब्धतेनुसार विड्यात कंकोळ, कापूर, खसखस, खोबरे, जायपत्री, तंबाखू, बडीशेप, बदाम, लवंग, वेलदोडा, इत्यादी घटक पदार्थ असू शकतात. स्थानपरत्वे विड्याचे अनेकविध प्रकार आढळतात.
विड्याचे आकाराप्रमाणे आणि घडीनुसार गोविंद विडा, पानपट्टी, पुडीचा विडा, पुणेरी विडा, मद्रासी विडा आदी प्रकार आहेत. विड्यासाठी वापरायच्या पानाचेही तिखट कलकत्ता पान, पूना पान, बनारसी, छोटे जोडीने घेतले जाणारे मघई पान आदी प्रकार आहेत.
त्रयोदशगुणी विडा तेरा (त्रयोदश) प्रकारच्या मुख वासाचे पदार्थ वापरून तयार केलेला विडा आहे..
तेरा पदार्थ
चुना – कात – सुपारी – विलायची – लवंग – बडीसोप – खोबरे – जायपत्री – जेष्ठमध – कापूर – कंकोळ – केशर – खसखस
कातगोळ्या
विड्यात सुगंधाकरता त्या घातल्या जातात.प्रथम कात कुटून त्याची वस्त्रगाळ पूड करतात. त्यानंतर केवड्याची ताजी पाने घेऊन त्या पानांमध्ये ती पूड भरतात व ती पूड भरलेली केवड्याची पाने ६ ते ८ दिवस गुंडाळून, बांधून ठेवतात. त्यानंतर ती बांधलेली पाने सोडवून केवड्याचा रस शोषलेली ती काताची किंचित ओलसर असलेली पूड निपटून वेगळी काढतात व अतिशय उच्च दर्जाचे केवड्याचे अत्तर अगदी किंचित हाताला घेऊन त्या पुडीच्या लहान आकाराच्या (खोगोच्या गोळ्यांएवढ्या) गोळ्या वळतात. पुढे साधारण महिनाभर या कातगोळ्या अगदी सहज टिकतात.त्यानंतर मात्र त्याला बुरशी येण्याची शक्यता असते. या कातगोळ्या विड्यात घालून खाल्ल्यास विड्याला विशेष सुगंध येतो. नारायणराव बालगंधर्व त्यांच्या विड्यात या कातगोळ्यांचा वापर करायचे.